Zij die voeren bij zonsopgang
maar nooit terug zullen keren
lieten hun sporen na op een golf –
een schelp viel naar de bodem van de zee
prachtig als versteende lippen
zij die over een zanderige weg liepen
maar de gesloten ramen niet konden bereiken
ook al zagen ze de daken al –
zij hebben bescherming gevonden in een luchtbel
maar zij die alleen
een koud geworden kamer een paar boeken
achterlaten een lege inktbron blank papier—
in waarheid zijn zij nooit volledig gestorven
hun gefluister reist door struikgewas van behang
hun verstandig brein leeft voort in het plafond
hun paradijs was gemaakt van lucht
van water linde en aarde een engel van wind
zal het lichaam in zijn handen verpulveren
zij zullen worden
gedragen over de weiden van deze wereld
**
Zbigniew Herbert, 'Een ballade die we niet verteren' (vertaling pb -- Engelse vertaling: Poemhunter)
