Ik heb in 't Vondelpark een klein prieeltje gehuurd
met een bank en een bosje seringen.
Ik heb de nachtegaal een invitatie gestuurd
om vanavond een uurtje te zingen.
Ik heb, zojuist, nog gauw de hemel opgebeld,
een halve maan en duizend sterren besteld.
Ik zet in 't Vondelpark een happy ending op touw
en dan wacht ik alleen maar... op jou.
Annie M.G. Schmidt | 1947
De Tuin
In mijn hoofd is langzaamaan een tuin gegroeid.
De zon schijnt er altijd, er bloeien blauwe bloemen.
Onder een dikke boom een bank. Ik ga er zitten
en krijg gezelschap. Soms komt die en dan weer die of die.
We praten. ‘Ik mis je,’ zeg ik en de ander zegt:
‘Ik was er toch? We dansten, schreven, lachten, weet je nog?
Ik raakte je, daar was ik blij om. Had je het willen missen?’
‘Nee,’ zeg ik, ‘nee, dat niet. Maar blijf je komen?’
‘Zolang ik kan. Dat is beloofd. Dit is een mooie plek.’
In mijn hoofd is langzaamaan een tuin gegroeid
die ik steeds vaker zal bezoeken.
Edith de Gilde (1945), 'De Tuin"
De zon schijnt er altijd, er bloeien blauwe bloemen.
Onder een dikke boom een bank. Ik ga er zitten
en krijg gezelschap. Soms komt die en dan weer die of die.
We praten. ‘Ik mis je,’ zeg ik en de ander zegt:
‘Ik was er toch? We dansten, schreven, lachten, weet je nog?
Ik raakte je, daar was ik blij om. Had je het willen missen?’
‘Nee,’ zeg ik, ‘nee, dat niet. Maar blijf je komen?’
‘Zolang ik kan. Dat is beloofd. Dit is een mooie plek.’
In mijn hoofd is langzaamaan een tuin gegroeid
die ik steeds vaker zal bezoeken.
Edith de Gilde (1945), 'De Tuin"
Abonneren op:
Posts (Atom)