Zangers en zangeressen horen nooit hun stem zoals het publiek die hoort. Dat heeft te maken met het feit dat zij luisteren naar een geluid dat ze zelf voortbrengen. De klank wordt bepaald door het trillen van hun eigen schedel en de vorm van hun oorschelpen, neus, jukbeenderen. Vreemd genoeg geldt dit ook wanneer ze luisteren naar een opname van zichzelf. De trillingen worden dan veroorzaakt van buitenaf en het effect is bijna altijd karikaturaal.
Ik heb lang gedacht dat dit niet geldt voor schrijvers, sterker nog, dat schrijvers de enige zijn die hun eigen tekst kunnen lezen zoals hij er staat terwijl elke lezer iets anders leest. Dat was naïef.
Vanochtend bracht ik mijn dochter naar de crèche. Nadat ik de zoen op mijn prikkebaard had gekregen, besloot ik de brug over te steken en terug te fietsen langs de andere kant van het IJ – iets wat ik nooit doe. Ik bekeek het eiland dat ik op andere dagen doorkruis nu vanaf de oever aan de overkant. De lucht had dezelfde kleur als het water: grijs.
Ik fietste onze straat in, de laatste moeder verliet het schooltje op de hoek en ik dacht: ik ga maar weer eens beginnen. Het is te lang geleden dat ik mijn schedel voelde trillen.
**
Ivo Victoria, Het trillen van de schedel (link).
