In elke vrouw - in elke man
Zit een verlangen, groot of klein
Om in dit leven, als het kan
Een keer gewichtloos vrij te zijn
Vrij van verdriet en niet meer bang
Niet meer alleen en vrij van toen
Omarmd door oeverloos geluk
In staat iets kolossaals te doen
Die ene dag, die ene nacht
Niet meer te vragen van: Waarom?
Maar zeker weten: Dit ben ik
En dit gevoel, daar gaat het om
In elke vrouw - in elke man
Zit een verlangen diep verstopt
Om in dit leven - als het kan
Een keer te voelen dat het klopt
Die ene dag - die ene nacht
Die ene man - die ene vrouw
Waardoor je een keer zeker weet:
Dat deze aarde draait om jou!
Als je dat een keer hebt gevoeld
En je dus weet dat het bestaat
Dan moet je, tot je laatste snik
Onthouden dat het daar om gaat
Een wonder komt soms onverwacht
Je weet het nooit, misschien vannacht!
***
Paul van Vliet, Misschien vannacht.
Vrije vertaling van het liedje And so it goes van Billy Joel:
***
In every heart there is a room
a sanctuary safe and strong
to heal the wounds from lovers past
until a new one comes along
I spoke to you in cautious tones
you answered me with no pretense
and still I feel I said too much
my silence is my self defense
And every time I've held a rose
it seems I only felt the thorns
and so it goes, and so it goes
and so will you soon I suppose
But if my silence made you leave
then that would be my worst mistake
so I will share this room with you
and you can have this heart to break
And this is why my eyes are closed
it's just as well for all I've seen
and so it goes, and so it goes
and you're the only one who knows
So I would choose to be with you
that's if the choice were mine to make
but you can make decisions too
and you can have this heart to break
And so it goes, and so it goes
and you're the only one who knows.
Geef mij maar de wolken
Waar de brede rivier
zich verliest in de zee
Waar een wolk in de verte
het zonlicht breekt
En de tijd ademt traag
want de tijd die slaapt
in de armen van die baai
waar die suidoos waai
En ik volg mijn schaduw
langs een eindeloos strand
tot de zon ondergaat
in het binnenland
in Witsand
Waar je voelt dat er niets
is gemaakt om te blijven
Waar je omkijkt en ziet
hoe je sporen verdwijnen
Want de golven die komen
en de golven die gaan
en de zee die beweegt
op de maat van de maan
In een land waar de toekomst
vecht met het verleden
ver van hier
in onrustige steden
ver van dit strand
in Witsand
En ik loop door de jaren
langs een eindeloos strand
En ik probeer te verklaren
hoe ik hier ben beland
Hoe sterk is het toeval
Hoe sterk is het lot
Ben ik wie ik zijn wou
Is het dit wat ik zocht
En ik praat met de zee
en ik praat met de doden
en ik mis soms een God
om in te geloven
Zoals ik toen ik klein was
vlak voor het slapen
wist dat er iemand
over mij waakte
Nu sta ik hier 's nachts
ik kijk naar de sterren
en weet niet goed meer
wat ik moet zeggen
Ik voel me soms moe
ik voel me soms leeg
Hoe langer ik leef
hoe minder ik weet
Hoe minder ik denk
in goed en in kwaad
in waarheid en leugen
in liefde en haat
Geef mij maar de wolken
geef mij maar de lucht
Ik kan er uren naar kijken
misschien is dat het geluk
Misschien ligt daar het geluk
Waar de brede rivier
zich verliest in de zee
Waar een wolk in de verte
het zonlicht breekt
En de tijd ademt traag
want de tijd die slaapt
in die armen van die baai
waar die suidoos waai
***
Stef Bos, Witsand
zich verliest in de zee
Waar een wolk in de verte
het zonlicht breekt
En de tijd ademt traag
want de tijd die slaapt
in de armen van die baai
waar die suidoos waai
En ik volg mijn schaduw
langs een eindeloos strand
tot de zon ondergaat
in het binnenland
in Witsand
Waar je voelt dat er niets
is gemaakt om te blijven
Waar je omkijkt en ziet
hoe je sporen verdwijnen
Want de golven die komen
en de golven die gaan
en de zee die beweegt
op de maat van de maan
In een land waar de toekomst
vecht met het verleden
ver van hier
in onrustige steden
ver van dit strand
in Witsand
En ik loop door de jaren
langs een eindeloos strand
En ik probeer te verklaren
hoe ik hier ben beland
Hoe sterk is het toeval
Hoe sterk is het lot
Ben ik wie ik zijn wou
Is het dit wat ik zocht
En ik praat met de zee
en ik praat met de doden
en ik mis soms een God
om in te geloven
Zoals ik toen ik klein was
vlak voor het slapen
wist dat er iemand
over mij waakte
Nu sta ik hier 's nachts
ik kijk naar de sterren
en weet niet goed meer
wat ik moet zeggen
Ik voel me soms moe
ik voel me soms leeg
Hoe langer ik leef
hoe minder ik weet
Hoe minder ik denk
in goed en in kwaad
in waarheid en leugen
in liefde en haat
Geef mij maar de wolken
geef mij maar de lucht
Ik kan er uren naar kijken
misschien is dat het geluk
Misschien ligt daar het geluk
Waar de brede rivier
zich verliest in de zee
Waar een wolk in de verte
het zonlicht breekt
En de tijd ademt traag
want de tijd die slaapt
in die armen van die baai
waar die suidoos waai
***
Stef Bos, Witsand
Je te rejoins quand je m'endors
Ze zeggen dat er het er altijd mooi is
het is waar de vogels heen trekken
ze zeggen dat
aan de andere kant van de wereld
Ik loop alleen door de mist
het is beslist daar, ik vertrek
ik begeef me
aan de andere kant van de wereld
De andere kant van de wereld
Ik kom aan op de oever van een rivier
een stem roept mijn naam, gaat dan verloren
het is jouw stem
aan de andere kant van de wereld
Je stem zegt me m’n schat
al die tijd was ik niet dood
ik leefde
aan de andere kant van de wereld
De andere kant van de wereld
Op de rivier regent het goud
in mijn armen houd ik je lichaam
je bent hier
aan de andere kant van de wereld
Ik ontmoet je als ik in slaap val
maar ik wil je weerzien
waar is dat
die andere kant van de wereld?
De andere kant van de wereld
***
Emily Loizeau, L'autre Bout Du Monde, 2006 (vertaling pb, van YouTube)
het is waar de vogels heen trekken
ze zeggen dat
aan de andere kant van de wereld
Ik loop alleen door de mist
het is beslist daar, ik vertrek
ik begeef me
aan de andere kant van de wereld
De andere kant van de wereld
Ik kom aan op de oever van een rivier
een stem roept mijn naam, gaat dan verloren
het is jouw stem
aan de andere kant van de wereld
Je stem zegt me m’n schat
al die tijd was ik niet dood
ik leefde
aan de andere kant van de wereld
De andere kant van de wereld
Op de rivier regent het goud
in mijn armen houd ik je lichaam
je bent hier
aan de andere kant van de wereld
Ik ontmoet je als ik in slaap val
maar ik wil je weerzien
waar is dat
die andere kant van de wereld?
De andere kant van de wereld
***
Emily Loizeau, L'autre Bout Du Monde, 2006 (vertaling pb, van YouTube)
Mijn nieuwe vaderland
Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
wiens hart voor volk en orde gloeit
verhef uw zang als wij.
Vandaag zien wij weer één van zin
de vlaggen afgestoft.
Vandaag zet ik mijn feestlied in
voor vaderland en schoft.
van vreemde smetten vrij
wiens hart voor volk en orde gloeit
verhef uw zang als wij.
Vandaag zien wij weer één van zin
de vlaggen afgestoft.
Vandaag zet ik mijn feestlied in
voor vaderland en schoft.
Als vreugde en verdriet zijn verbonden
Een ziel heb je zo nu en dan.
Niemand heeft haar ononderbroken
en voor altijd.
Dagen en dagen,
jaren en jaren
kunnen zonder haar voorbij gaan.
Soms verwijlt ze alleen in het vuur
en de vrees van de kinderjaren
wat langer bij ons.
Soms alleen in de verbazing
dat we oud zijn.
Niemand heeft haar ononderbroken
en voor altijd.
Dagen en dagen,
jaren en jaren
kunnen zonder haar voorbij gaan.
Soms verwijlt ze alleen in het vuur
en de vrees van de kinderjaren
wat langer bij ons.
Soms alleen in de verbazing
dat we oud zijn.
and whatever a sun will always sing is you
ik draag je hart met me mee
ik draag je hart met me mee(ik draag het in
mijn hart)ik ben nooit zonder(waar
ik ook ga mijn liefste; en wat er wordt gedaan
door mij is jouw doen,mijn liefste)
ik vrees
geen lot(want jij bent mijn lot,mijn lieveling)ik wil
geen wereld(want prachtig ben jij mijn wereld,mijn ware)
en jij bent het wat een maan altijd heeft betekend
en wat een zon altijd zal zingen ben jij
ik draag je hart met me mee(ik draag het in
mijn hart)ik ben nooit zonder(waar
ik ook ga mijn liefste; en wat er wordt gedaan
door mij is jouw doen,mijn liefste)
ik vrees
geen lot(want jij bent mijn lot,mijn lieveling)ik wil
geen wereld(want prachtig ben jij mijn wereld,mijn ware)
en jij bent het wat een maan altijd heeft betekend
en wat een zon altijd zal zingen ben jij
Onverteerbare muziek
Zij die voeren bij zonsopgang
maar nooit terug zullen keren
lieten hun sporen na op een golf –
een schelp viel naar de bodem van de zee
prachtig als versteende lippen
maar nooit terug zullen keren
lieten hun sporen na op een golf –
een schelp viel naar de bodem van de zee
prachtig als versteende lippen
Het trillen van de schedel
Zangers en zangeressen horen nooit hun stem zoals het publiek die hoort. Dat heeft te maken met het feit dat zij luisteren naar een geluid dat ze zelf voortbrengen. De klank wordt bepaald door het trillen van hun eigen schedel en de vorm van hun oorschelpen, neus, jukbeenderen. Vreemd genoeg geldt dit ook wanneer ze luisteren naar een opname van zichzelf. De trillingen worden dan veroorzaakt van buitenaf en het effect is bijna altijd karikaturaal.
Ik heb lang gedacht dat dit niet geldt voor schrijvers, sterker nog, dat schrijvers de enige zijn die hun eigen tekst kunnen lezen zoals hij er staat terwijl elke lezer iets anders leest. Dat was naïef.
Kwetsbaar
De nacht heeft mij weer van mijn apropos gebracht
langzaam loopt de ochtend vol
met woorden die ik zeker weet
dat iets betekenden, maar wat?
gister iets betekenden.
langzaam loopt de ochtend vol
met woorden die ik zeker weet
dat iets betekenden, maar wat?
gister iets betekenden.
Ik denk je hier bij mij
Als ik weer wakker word in diepe nacht
En weer de droom de dag niet heeft verzacht
Kijk ik in halfslaap stiekem toch opzij
En denk je hier bij mij
En weer de droom de dag niet heeft verzacht
Kijk ik in halfslaap stiekem toch opzij
En denk je hier bij mij
Niet meer dan gewoon
Uiteindelijk ben je niet meer
dan gewoon: 2 armen 2 benen
een hoofd, een redelijk
lichaam, tenen & vingers, een paar
opvallendheden, een paar waarheden
maar niet te veel, te veel
uitstel & spijt maar
dan gewoon: 2 armen 2 benen
een hoofd, een redelijk
lichaam, tenen & vingers, een paar
opvallendheden, een paar waarheden
maar niet te veel, te veel
uitstel & spijt maar
Verdwaald ontwaken
al hoort er een woord
bij alles wat je mond kan
hij is niet het hele gezicht
alleen hij merkt dat niet
hij hapt brutaal in de dingen
en opgemaakt rood, oranje of roze
is hij een planeet: de mond
je ogen weten
van handen die niet geloven
in rood, oranje of roze
omdat ze zich er niet omheen kunnen leggen
bij alles wat je mond kan
hij is niet het hele gezicht
alleen hij merkt dat niet
hij hapt brutaal in de dingen
en opgemaakt rood, oranje of roze
is hij een planeet: de mond
je ogen weten
van handen die niet geloven
in rood, oranje of roze
omdat ze zich er niet omheen kunnen leggen
Wat is poëzie?
‘¿Qué es poesía?’ dices mientras clavas
en mi pupila tu pupila azul.
‘¿Qué es poesía?’ ¿Y tú me lo preguntas?
Poesía… eres tú.
en mi pupila tu pupila azul.
‘¿Qué es poesía?’ ¿Y tú me lo preguntas?
Poesía… eres tú.
net zo een als ik
Als ik later een kind neem,
dan neem ik er zo een als ik,
want ik lieg niet,
en ik snoep niet,
alleen op zaterdag wat drop,
ik pest niet,
ik sla niet
en ik schep maar zelden op.
Waarom zijn mensen toch zo blij
met een ander kind dan mij?
dan neem ik er zo een als ik,
want ik lieg niet,
en ik snoep niet,
alleen op zaterdag wat drop,
ik pest niet,
ik sla niet
en ik schep maar zelden op.
Waarom zijn mensen toch zo blij
met een ander kind dan mij?
Vier manieren om op iemand te wachten
1.
Zittend. Denkend aan liggen. Je handen
strijken rimpels in het tafellaken glad
rond een gerecht dat moeilijk en te veel
voor twee en niet als op het plaatje is,
maar ruikt, het ruikt de ramen uit, het
doet zijn best niet in te zakken, zoals
een ingehouden buik niet bol te zijn -
ook andersom is vergelijken.
Zittend. Denkend aan liggen. Je handen
strijken rimpels in het tafellaken glad
rond een gerecht dat moeilijk en te veel
voor twee en niet als op het plaatje is,
maar ruikt, het ruikt de ramen uit, het
doet zijn best niet in te zakken, zoals
een ingehouden buik niet bol te zijn -
ook andersom is vergelijken.
wees op je vierkante meter een vorst
Je leeft maar heel kort, maar een enkele keer
en als je straks anders wilt kun je niet meer
mens, durf te leven
en als je straks anders wilt kun je niet meer
mens, durf te leven
droom van vrede
Wat doorslaggevend is
niet wat opzien baart
niet de macht van het getal
niet wat gewichtig doet
niet waar men zwaar aan tilt
wat doorslaggevend is
dat je gelooft in het licht
droomt van vrede
dat je liefhebt.
***
Auteur onbekend, Wat doorslaggevend is.
niet wat opzien baart
niet de macht van het getal
niet wat gewichtig doet
niet waar men zwaar aan tilt
wat doorslaggevend is
dat je gelooft in het licht
droomt van vrede
dat je liefhebt.
***
Auteur onbekend, Wat doorslaggevend is.
Licht
'Eigenlijk wordt het dan licht. Eigenlijk ben je daarvoor de hele tijd zwaar en druk, en alles moet je doen en hoe krijg ik het allemaal in 24 uur? En op zo’n zwaar moment blijkt dat je alles kunt laten vallen eigenlijk. En dat de wereld verder draait en dat niemand zich enige zorgen maakt of je nou wel of niet komt, je kunt dat gewoon, nu is het afgelopen en dan gaan we dit doen.'
***
Thomas Acda in Frénk 30 hoog van de NCRV, aflevering 25-04-2010
***
Thomas Acda in Frénk 30 hoog van de NCRV, aflevering 25-04-2010
Maar wat ik werkelijk wil zeggen is
Ik toon je mijn leven. Het is middagwanneer ik schrijf:
De zomer heeft haar plakkende hitte
opgegeven voor regen, voortijdig, maar net zo grijs
als anders. Ik kan niet ver zien
of zo diep als jij vanwaar jij staat, maar wanneer ik je vertel
wat ik je vertel, moet je me geloven.
De zomer heeft haar plakkende hitte
opgegeven voor regen, voortijdig, maar net zo grijs
als anders. Ik kan niet ver zien
of zo diep als jij vanwaar jij staat, maar wanneer ik je vertel
wat ik je vertel, moet je me geloven.
Ik zou mezelf willen weggeven
Waar zal ik beginnen
Bij de bushalte zit een vrouw
Ze wacht
Drie tassen heeft ze bij zich
Een plastic tas, een schoudertas, een weekendtas
Ze strijkt haar rok glad en legt haar handen in haar schoot
Ze wacht
Ik zou mezelf willen weggeven
Alles wat ik ben en niet ben
In de handen van een ander
Er even niet meer zijn
Meer willen zijn dan dit
En minder
Te zijn in wij
Te denken vanuit het
Niet over ik en ij
Jij dit wel en ik dat niet
Ik zou mezelf willen weggeven
Weg Onvindbaar Opgelost
Net als de bomen ben ik
Net als het gras
Ik waai
***
Van affiche van voorstelling Ik zou mezelf willen weggeven van Lotte van den Berg, Huis aan de Amstel
Bij de bushalte zit een vrouw
Ze wacht
Drie tassen heeft ze bij zich
Een plastic tas, een schoudertas, een weekendtas
Ze strijkt haar rok glad en legt haar handen in haar schoot
Ze wacht
Ik zou mezelf willen weggeven
Alles wat ik ben en niet ben
In de handen van een ander
Er even niet meer zijn
Meer willen zijn dan dit
En minder
Te zijn in wij
Te denken vanuit het
Niet over ik en ij
Jij dit wel en ik dat niet
Ik zou mezelf willen weggeven
Weg Onvindbaar Opgelost
Net als de bomen ben ik
Net als het gras
Ik waai
***
Van affiche van voorstelling Ik zou mezelf willen weggeven van Lotte van den Berg, Huis aan de Amstel
Grote Schoonmaak
ik voel je in mijn armen
ik voel je op mijn huid
en hoe ik ook zal schrobben
je gaat er nooit meer uit
***
Marijke Boon, Liefdesgedicht
ik voel je op mijn huid
en hoe ik ook zal schrobben
je gaat er nooit meer uit
***
Marijke Boon, Liefdesgedicht
Door het vuur
Lieve Ari
Wees niet bang
De wereld is rond
en dat istie al lang
De mensen zijn goed
De mensen zijn slecht
Maar ze gaan allen
dezelfde weg
Hoe langer je leeft
hoe korter het duurt
Je komt door het water
en gaat door het vuur
Daarom lieve Ari
Wees niet bang
De wereld draait rond
en dat doettie nog lang
***
Jules Deelder, Voor Ari, het langste gedicht ter wereld
Wees niet bang
De wereld is rond
en dat istie al lang
De mensen zijn goed
De mensen zijn slecht
Maar ze gaan allen
dezelfde weg
Hoe langer je leeft
hoe korter het duurt
Je komt door het water
en gaat door het vuur
Daarom lieve Ari
Wees niet bang
De wereld draait rond
en dat doettie nog lang
***
Jules Deelder, Voor Ari, het langste gedicht ter wereld
Wat ik wil
Ik wil niet goed zijn, niet leuk,
niet sterk, niet dapper,
niet aardig, niet vrolijk, niet grappig,
niet eerlijk en niet verstandig,
en ook niet de wijste, de beste, de eerste of de laatste -
alleen maar klein beetje, een tikkeltje onvindbaar
(behalve voor jou).
Toon Tellegen, Wat ik wil.
Groot groter grootst
Liefje,
laat mijn verdriet altijd groter wezen
dan het jouwe
zodat het eromheen kan liggen
als armen.
Wees niet droef als ik zal heengaan,
dan zal ik altijd aan je denken.
En anders ook.
***
Herman de Coninck, Liefje, in 'Onbegonnen werk' (1984)
laat mijn verdriet altijd groter wezen
dan het jouwe
zodat het eromheen kan liggen
als armen.
Wees niet droef als ik zal heengaan,
dan zal ik altijd aan je denken.
En anders ook.
***
Herman de Coninck, Liefje, in 'Onbegonnen werk' (1984)
Så som i himmelen
Vanaf nu is m'n leven van mij
ik heb maar zo'n korte tijd op aarde
en mijn verlangen heeft me hier gebracht
alles wat mij ontbrak en alles dat ik vergaarde
En toch is het de weg die ik verkoos
mijn vertrouwen was eindeloos
dat mij 'n klein stukje toonde
van de hemel die ik nooit vond
ik heb maar zo'n korte tijd op aarde
en mijn verlangen heeft me hier gebracht
alles wat mij ontbrak en alles dat ik vergaarde
En toch is het de weg die ik verkoos
mijn vertrouwen was eindeloos
dat mij 'n klein stukje toonde
van de hemel die ik nooit vond
Treur niet
Jozef keert terug naar Kanaän, treur niet.
Krotten worden weer rozentuinen, treur niet.
Als de vloed je verzwelgt en alles verdelgt,
Is Noach je leidsman in het oog van de storm, treur niet.
Krotten worden weer rozentuinen, treur niet.
Als de vloed je verzwelgt en alles verdelgt,
Is Noach je leidsman in het oog van de storm, treur niet.
Op pagina 386
En het helpt niet
Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt:
mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt
verdrietje, en het helpt niet;
zoals je een hand op haar hete voorhoofdje
legt, zo dun als sneeuw gaat liggen,
en het helpt niet:
zo helpt poëzie.
***
Herman de Coninck, Poëzie (1980)
mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt
verdrietje, en het helpt niet;
zoals je een hand op haar hete voorhoofdje
legt, zo dun als sneeuw gaat liggen,
en het helpt niet:
zo helpt poëzie.
***
Herman de Coninck, Poëzie (1980)
She bid me take love easy
Down by the Salley gardens
my love and I did meet
She passed the Salley gardens
with little snow white feet.
She bid me me take love easy
as the leaves grow on the tree
But I being young and foolish
with her did not agree.
my love and I did meet
She passed the Salley gardens
with little snow white feet.
She bid me me take love easy
as the leaves grow on the tree
But I being young and foolish
with her did not agree.
Geen vlinders maar haaientanden
Als ik jou van mijn liefde zou vertellen
zou ik je, vrees ik, helemaal verliezen.
Ik moet mij met haast niets tevreden stellen
of je ontberen - er valt niet te kiezen.
Ik voel - als ik een blik op je mag werpen -
geen vlinders in mijn buik maar haaientanden.
En tor en wesp en kever doen een scherpe,
massieve aanval op mijn ingewanden.
Ik voel de darmen in mijn lijf wegbranden.
Ik voel mijn lichaam duizelen en draaien.
Ik tol - en sta compleet in lichterlaaie.
Toch kan ik je niets zeggen, want één woord
en al jouw achting voor me is vermoord.
Ik gluur maar naar je hals en naar je handen.
***
Gerrit Komrij, Stille liefde, (datum onbekend)
zou ik je, vrees ik, helemaal verliezen.
Ik moet mij met haast niets tevreden stellen
of je ontberen - er valt niet te kiezen.
Ik voel - als ik een blik op je mag werpen -
geen vlinders in mijn buik maar haaientanden.
En tor en wesp en kever doen een scherpe,
massieve aanval op mijn ingewanden.
Ik voel de darmen in mijn lijf wegbranden.
Ik voel mijn lichaam duizelen en draaien.
Ik tol - en sta compleet in lichterlaaie.
Toch kan ik je niets zeggen, want één woord
en al jouw achting voor me is vermoord.
Ik gluur maar naar je hals en naar je handen.
***
Gerrit Komrij, Stille liefde, (datum onbekend)
In dit land zijn alle avonturen hetzelfde
Dit is het land waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in; het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen
en altijd is er weer wat anders loos.
En in dit land zijn alle avonturen hetzelfde
van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of een bietenbouw.
En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.
Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin
Dit is het land waar grote mensen wonen...
Weest maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.
***
Annie M.G. Schmidt, aan een klein meisje, 1987 (?)
Je hoeft er nog niet in; het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen
en altijd is er weer wat anders loos.
En in dit land zijn alle avonturen hetzelfde
van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of een bietenbouw.
En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.
Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin
Dit is het land waar grote mensen wonen...
Weest maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.
***
Annie M.G. Schmidt, aan een klein meisje, 1987 (?)
De waarheid van het seizoen
Het ergste is dat wat ik denk en vind en voel altijd als
een jojo op- en neergaat. Ik ben niet iemand om
enorm vreselijk verschrikkelijk heel erg serieus te ne-
men, zeg ik maar gewoon zelf eerlijk. Dat heb ik heus
door. Ik lieg niet, maar het is wel zo dat ik vaak dingen
meen 'op dat moment'. Ik ben zo'n vrouw die zegt:
'Dat vond ik toen wel,' als een man een stuk touw staat
te knopen en wil weten waarom ik hem niet meer aan-
trekkelijk vind. 'Toen' slaat in zulke gevallen meestal
op drie weken daarvoor, toen ik de man nog eeuwige
trouw beloofde en een lang leven samen en heel veel
kinderen en ik bijna huilend zuchtte dat ik nog nooit
in mijn leven zo verliefd op iemand was gweest (in-
middels ben ik erachter dat dit waarschijnlijk komt
doordat ik 'echte verliefdheid' vaak verwar met 'echte
liefde').
***
Op pagina 28 van Phileine zegt sorry (1996) van Ronald Giphart.
een jojo op- en neergaat. Ik ben niet iemand om
enorm vreselijk verschrikkelijk heel erg serieus te ne-
men, zeg ik maar gewoon zelf eerlijk. Dat heb ik heus
door. Ik lieg niet, maar het is wel zo dat ik vaak dingen
meen 'op dat moment'. Ik ben zo'n vrouw die zegt:
'Dat vond ik toen wel,' als een man een stuk touw staat
te knopen en wil weten waarom ik hem niet meer aan-
trekkelijk vind. 'Toen' slaat in zulke gevallen meestal
op drie weken daarvoor, toen ik de man nog eeuwige
trouw beloofde en een lang leven samen en heel veel
kinderen en ik bijna huilend zuchtte dat ik nog nooit
in mijn leven zo verliefd op iemand was gweest (in-
middels ben ik erachter dat dit waarschijnlijk komt
doordat ik 'echte verliefdheid' vaak verwar met 'echte
liefde').
***
Op pagina 28 van Phileine zegt sorry (1996) van Ronald Giphart.
Over de zon en de maan
Ze knipperde met haar ogen tegen de zon en dacht aan de mythe over de zon en de maan, die als tweeling samen opgroeiden en die van elkaar hielden. De zon liet de ziel van de maan 's nachts schijnen en zij deelde haar geheime kennis met hem. Zolang hun liefde duurde was alles goed in de wereld, maar op een dag kregen ze de boom des levens in het oog, waaraan alle sterren bloeiden.
Ze raakten allebei verliefd, en ze overtroefden elkaar in hun streven de liefde van de boom te winnen. Maar de boom ging naar de aarde en begon de aarde te vervullen met zijn schoonheid. De zon hielp het nieuwe leven met zijn warmte en het licht dat het denken scherpt, en de maan schonk de verkoeling en deelname aan de geheime kennis.
Maar de grote liefde tussen zon en maan ging verloren, ze werden rivalen en lieten zich nog maar zelden aan elkaar zien.
***
Op pagina 203 van De zondvloed (1990) van Marianne Fredriksson, uit het Zweeds vertaald door Anna Ruighaver.
Ze raakten allebei verliefd, en ze overtroefden elkaar in hun streven de liefde van de boom te winnen. Maar de boom ging naar de aarde en begon de aarde te vervullen met zijn schoonheid. De zon hielp het nieuwe leven met zijn warmte en het licht dat het denken scherpt, en de maan schonk de verkoeling en deelname aan de geheime kennis.
Maar de grote liefde tussen zon en maan ging verloren, ze werden rivalen en lieten zich nog maar zelden aan elkaar zien.
***
Op pagina 203 van De zondvloed (1990) van Marianne Fredriksson, uit het Zweeds vertaald door Anna Ruighaver.
SMS
Ik stuur je dit van
boven, deze letters
zijn mijn ogen. Ik
zie je vaker lopen,
lees de briefjes op
je telefoon. Ook dit
bericht past in je
hand: ik heb je lief.
***
Ingmar Heytze, Stadsgedicht in de Heycopstraat te Utrecht
boven, deze letters
zijn mijn ogen. Ik
zie je vaker lopen,
lees de briefjes op
je telefoon. Ook dit
bericht past in je
hand: ik heb je lief.
***
Ingmar Heytze, Stadsgedicht in de Heycopstraat te Utrecht
Rode draad
De beelden zijn redelijk helder. Het allermoeilijkste is het aanbrengen van een volgorde, om met een botte naald een draad te rijgen door alle jaren om te komen waar ik nu ben en te weten wat ik nu weet.
***
Op pagina 10 van Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend (2006) van Arjen Lubach
***
Op pagina 10 van Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend (2006) van Arjen Lubach
Liefde
Liefde is de inspiratie die pas komt als je het loslaat
***
Paul de Munnik in rockopera Ren Lenny Ren (2004)
***
Paul de Munnik in rockopera Ren Lenny Ren (2004)
Ne me quitte pas
Verlaat me niet.
We moeten vergeten, alles kun je vergeten, wat al aan het vervliegen is. De tijd vergeten, de tijd van alle misverstanden, en de tijd die we verloren, op zoek naar de reden. Vergeet de uren waarin we soms – en waarom eigenlijk? – een aanslag op ons geluk pleegden.
Verlaat me niet.
Ik zou jou parels van regen willen geven die uit een land komen waar het niet regent. Ik graaf in de grond, tot na mijn dood, om jouw lichaam te bedekken met goud en met licht. Ik sticht een domein waar liefde verplicht is, waar jij koning bent en ik koningin.
Verlaat me niet.
We moeten vergeten, alles kun je vergeten, wat al aan het vervliegen is. De tijd vergeten, de tijd van alle misverstanden, en de tijd die we verloren, op zoek naar de reden. Vergeet de uren waarin we soms – en waarom eigenlijk? – een aanslag op ons geluk pleegden.
Verlaat me niet.
Ik zou jou parels van regen willen geven die uit een land komen waar het niet regent. Ik graaf in de grond, tot na mijn dood, om jouw lichaam te bedekken met goud en met licht. Ik sticht een domein waar liefde verplicht is, waar jij koning bent en ik koningin.
Verlaat me niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)