No room to forget
naar Jason Molina
Als ik thuiskom, zit zij te tekenen. ‘Wat teken je?’ – ‘Dat weet je best.’
‘Toch niet weer je graf?’ Ze lacht. Ik vraag: ‘Wanneer hou je daarmee op?’
‘Als ik dood ben,’ zegt ze. Ik loop op haar af en pak de kaart waarop ze krast.
Ze laat het toe. ‘Italië,’ zeg ik, ‘nu is het weer Italië.’ Ze zegt: ‘Onthou je dat?’
Ik pak hem op en stop hem in het laatje van de kast waar ze niet bij komt.
Ik fluit een oud liedje. Zij begrijpt me, stopt het potlood in haar neus
en staat op. Als we zoenen voel ik haar natte wangen. ‘Huil je?’
Ik neem haar gezicht in mijn handen. Ze blaast haar wangen bol.
Dan zegt ze: ‘Er is een plek in mijn hoofd waar alles heen gaat dat ik ben
vergeten en je mag best weten: die plek zit inmiddels wel zo’n beetje vol.’
Ik prik met een gestrekte vinger in haar voorhoofd en doe het geluid
van een boor na. ‘Zal ik een gaatje in je maken? Dan kan het eruit.’
‘Als je zelfs niet langer ruimte hebt om te vergeten, is het écht over. Toch?’
Ik zeg: ‘Dat ligt eraan, misschien ga je vanaf nu juist alles weer onthouden.’
Jelmer van Lenteren (2011)
