We bezitten ons geheugen, en daardoor onszelf.
Het geheugen is belangrijker voor de eigen identiteit dan het
lichaam. Dat kan langzamerhand wegrotten en uitdrogen, het
kan zich tegen zichzelf keren en uiteindelijk verdwijnen, maar
het geheugen leeft nog voort, zelfs wanneer het lichaam niet
meer aan de wil gehoorzaamt. En daarna verdwijnt het ook, of
het gaat over op hen die achterblijven.
Riika Pulkkinen, 'De grens', p. 18-19.
