Verlaat me niet.
We moeten vergeten, alles kun je vergeten, wat al aan het vervliegen is. De tijd vergeten, de tijd van alle misverstanden, en de tijd die we verloren, op zoek naar de reden. Vergeet de uren waarin we soms – en waarom eigenlijk? – een aanslag op ons geluk pleegden.
Verlaat me niet.
Ik zou jou parels van regen willen geven die uit een land komen waar het niet regent. Ik graaf in de grond, tot na mijn dood, om jouw lichaam te bedekken met goud en met licht. Ik sticht een domein waar liefde verplicht is, waar jij koning bent en ik koningin.
Verlaat me niet.
Verlaat me niet.
Ik vind voor jou een onzintaal uit die jij zult begrijpen. Ik vertel je over die geliefden die twéé keer hebben meegemaakt hoe hun harten samensmolten. Ik vertel je het verhaal van de koning die stierf omdat hij jou nooit heeft kunnen ontmoeten.
Verlaat me niet.
Je ziet vaak het vuur oplaaien uit een oude vulkaan die te oud werd geacht. Het lijkt wel alsof verbrande aarde meer graan geeft dan een mooie aprilmaand. En als het avond wordt en de lucht ontvlamt, zijn dat rood en zwart dan niet prachtig bij elkaar?
Verlaat me niet.
Verlaat me niet.
Ik ga niet meer huilen, ik ga niets meer zeggen. Ik ga me daar verstoppen om te kijken hoe je danst en lacht, om te luisteren hoe je zingt en lacht. Laat me de schaduw van je schaduw worden, de schaduw van je hand, de schaduw van je hond.
Maar verlaat me niet.
Verlaat me niet…
***
Vertaling van Ne me quitte pas (1959) van Jacques Brel
